Als het onzichtbare je talent is…

Ik ben goed in het mezelf onzichtbaar maken. Dat ben ik eigenlijk als klein kind al mee begonnen. Ik ben de middelste uit een groot gezin en heb eigenlijk altijd de zorg gevoeld die mijn ouders hadden om de kinderen. Om ze te voeden, te kleden, op tijd naar school te krijgen, het huis schoon te houden en het een beetje gezellig te houden. Ik ben het al vroeg zelf gaan doen, om niet teveel last te zijn voor mijn ouders. Ook ben ik gaan helpen, en heb voelsprieten ontwikkeld om te weten wat zij nodig hadden. Zo heb ik me (als klein kind) aangepast om mijn eigen plek te hebben in het gezin.

Die voelsprieten zijn verder ontwikkeld afgelopen jaren. Ik merk snel als er iets niet klopt in het contact met de ander, in samenwerking, of dingen die er spelen. Je merkt dat er iets speelt in de onderstroom (onder water), iets dat je niet ziet maar wel voelt dat het er is. Iets dat niet wordt uitgesproken en niet op tafel mag of kan komen, Het is mijn talent geworden om het onzichtbare, zichtbaar te maken. Dit vanuit een houding van vertrouwen en het bieden van een veilige basis. Er ontstaat dan rust en harmonie zonder dat het expliciet opvalt.
Maar een talent voor het onzichtbare, zorgt in mijn geval voor een valkuil op het zichtbaar maken van wat ik doe, merk ik. Want hoe vertel ik wat mijn coachaanpak doet voor mijn klanten? Ik laat het ze daarom zelf vertellen. Dit kreeg ik onlangs terug van een klant na een reflectiegesprek.

Aanbeveling: Na het zien van een oproep voor zomer reflectie heb ik hier dankbaar gebruik van gemaakt. Eerder heb ik een reeks wandelingen gedaan met Trees. Haar neutrale, open en vriendelijke benadering maakt het voor mij mogelijk mij open te stellen voor wat er speelt in mijn leven. Trees toont een oprechte belangstelling die toch professioneel blijft. Ze weet bestaande modellen toe te passen, alsof het lijkt dat ze speciaal voor jouw situatie gemaakt zijn. Ik kan weer verder met de inzichten die na deze sessie zijn gekomen.